23. Zbyt wiele

~Innsbruck~

     Gdyby tylko świat chciał działać poprawnie... 
- Ten rok przerwy niewiele ci dał Gregor. - podchodzi do mnie blondyn i siada obok bieżni. Staram się nie zwracać na niego uwagi ale nie da się. Kiedy ktoś tak bardzo intensywnie wpatruje się w ciebie z miną mówiącą "a nie mówiłem" masz ochotę mu przywalić. Nie ważne czy to twój wróg czy przyjaciel.
- Ostatnio mało trenuję. - sapię.
- Od kiedy termin "ostatnio" oznacza 3 miesiące? - pyta nadal drążąc. A przecież doskonale wie, że mam tego dość. 
- Heinz ci się żalił czy Sandra? - dyszę nieodpuszczając.
- Gloria. - odpowiada zaskakując mnie tym. Przecież ona doskonale wie co się dzieje. Aż za dobrze to wie. - Martwi się.
- Nie ma o co. Powoli wracam do formy. - mówię dalej się męcząc. Nie pokażę mu, że jest w lepszej formie ode mnie będąc na emeryturze.
- Nie o formę fizyczną się martwi. 
- Z moją psychiką wszystko jest ok. - bronię się kłamiąc na potęgę. - Nie mam nic więcej do powiedzenia. - dodaję mając nadzieję, że w końcu sobie pójdzie.
- Ona się nie odezwie Greg. - mówi poważniejąc. Zaciskam zęby. - I Tobias też nie. Zacznij w końcu normalnie funkcjonować.
- A jak funkcjonuję? - oburzam się mając pretekst do zatrzymania się. - Co ja takiego nienormalnego robię?
- Nienormalne jest to, że przeżywasz utratę kobiety dłużej niż ją miałeś. - mówi wstając. - Gregor ona odeszła. Nie ma jej i już nigdy nie będzie. Pogódź się z tym zanim przegapisz to co na prawdę jest ważne.
- A co jest ważne Thomas? - pytam patrząc na niego intensywnie. - Kiedyś mówiłeś, że rodzina i miłość a teraz co? Coś się zmieniło? 
- Nic.
- No to o co ci chodzi?
- Sandra...
- Sandra. - prycham.
- Gregor ona na prawdę się zmieniła. 
- Nigdy jej nie lubiłeś. - zauważam.
- Ludzie się zmieniają.
- Zmienia się tylko sytuacja w jakiej się znajdują Thomas. 
- Ciąża to nie jest byle jaka zmiana. Ty chyba nadal nie zdajesz sobie sprawy z odpowiedzialności jaka na tobie ciąży.
- Ty chyba nie powinieneś mnie pouczać w tej kwestii. Już ci to mówiłem i powtórzę jeszcze raz. Nie ożenię się z nią. I nigdy z nią nie zamieszkam. 
- Tak nie powinno być.
- Więc wróć do Kristiny. - mówię. Patrzy na mnie jak na idiotę. - Czemu się z nią wtedy nie ożeniłeś? Dlaczego zostawiłeś ją jak już była w ciąży? 
- Przestań.
- Nie wtrącaj się Thomas. Próbując perfekcyjnie ułożyć moje życie nie naprawiasz swoich błędów. - mówię i odchodzę od niego. 
    W tym momencie szatnia staje się najbezpieczniejszym miejscem na ziemi. I chociaż prysznic powinien koić nerwy, od jakiegoś czasu przestał mi wystarczać. Strumień gorącej wody rozluźnia mi mięśnie ale w głowie nadal panuje to samo napięcie i ten sam natłok myśli. Gdzie są, czy nadal są rodziną, czy może się rozwiodła, gdzie się przeprowadzili, jak dużo urosła Bianka i jak wielu nowych słów się nauczyła, czy Tobias odnalazł się wśród nowych kolegów, czy znów ma kłopoty w relacjach z nimi... Czy czasem o mnie myślą?
    Droga do domu mija spokojnie. Nie zamykam okna choć deszcz zaczyna powoli lecieć z nieba. Jak na wrzesień jest zbyt zimno i deszczowo. Nawet natura płacze. Mijam znajomą restaurację i jak zawsze zwalniam obok okien mieszkania na piętrze. Wszędzie ciemno. Ile to już razy pytałem kelnerki kto przejął interes? Kilkanaście. Nikt nie wie. Wypłaty są w terminie, nikt o nic nie pyta, a na inspekcje co dwa tygodnie przychodzi jakiś facet z zewnętrznej firmy i ewentualnie mówi co i jak poprawić. On też nie ma kontaktu z poprzednią właścicielką. A propo właścicielki...
  Nagle dostaję olśnienia jakby ktoś mi przywalił obuchem w głowę. Ruszam z piskiem opon na główną drogę prowadzącą do samego centrum Innsbrucka i do jedynego miejsca, w którym mogę znaleźć jakiekolwiek informacje. Przez cały czas byłem taki ślepy? Jak mogłem na to nie wpaść? Codziennie miałem odpowiedzi pod nosem. Zaciskam pięści biegnąc po schodach na 5 piętro. Nie chcę tracić czasu więc walę w drzwi z całych sił.
- Gregor? - dziwi się brunetka. - Musisz tak się tłuc? Przecież masz klucze. - kręci głową z poirytowaniem wpuszczając mnie do środka. - Obiad będzie dopiero za godzinę. Miałeś dziś wrócić później, coś się stało? - pyta mieszając coś w garnku. Stoję na środku małej kuchni i wpatruję się w swoją siostrę nie wiedząc od czego zacząć. Obraca się i widząc mój stan, na jej twarzy pojawia się lekki strach. - Gregor? 
- Był u mnie Thomas. - mówię. Porusza się nerwowo. - Nie nasyłaj go więcej na mnie, bo nie jesteśmy już przyjaciółmi.
- Ale Greg...
- Jeśli chcesz wiedzieć jak się czuję to zapytaj mnie o to wprost.
- Jak się czujesz? - pyta przyglądając się moim rozedrganym dłoniom.
- Źle. - odpowiadam próbując się uspokoić. - Jestem sam. - dodaję z żalem.
- Co ty mówisz? - podchodzi do mnie i kładzie dłoń na moim ramieniu. - Masz Morgiego, mnie, rodziców, Sandrę...
- Na prawdę? - prycham. Dziwi ją moja reakcja. Przez ten czas... ciągle jeździłem do Sandry sprawdzać czy czegoś nie potrzebuje, albo do rodziców, zająć głowę drewnem w stolarni ojca, a kiedy wracałem jedyną osobą, której mogłem pokazać łzy była właśnie Gloria. Wspierała mnie, rozumiała i uspokajała ataki paniki. - Thomas ciągle powtarza mi, że powinienem zająć się Sandrą i zapomnieć o Magdzie, Sandra cały czas robi wszystko żebym do niej wrócił, rodzice patrzą na mnie jakbym chciał popełnić samobójstwo odkąd powiedziałem im o Magdzie, a ty... a ty mnie cały ten czas okłamywałaś. - kończę. Jej mina mówi jedno.
- Okłamywałam cię? 
- Mówiłaś, że wyjechali na dobre i Magda nie chce wracać do niczego co przypomina jej o mnie. Że nie chce mieć nic wspólnego z Innsbruckiem, że odcina się od tego wszystkiego.
- Bo tak mi powiedziała. Dziwisz się jej? Gregor ona na prawdę cię pokochała i...
- Mówiłaś, że z tobą kontaktu też nie utrzymuje. - przerywam jej. Patrzy na mnie zdziwiona przez moment aż w końcu odsuwa się na bok i wraca do mieszania czegoś w garnku. - To ty teraz zajmujesz się restauracją, prawda? - pytam. Milczy wpatrując się w garnek. - To ty nasyłasz tych ludzi na inspekcje żeby wiedzieć czy wszystko gra.
- Czemu miałabym to robić? - pyta cicho.
- Bo się z nią zaprzyjaźniłaś. A dzięki temu jesteś jedyną osobą, której Magda mogła powierzyć restaurację.
- Mogła ją sprzedać. - zauważa. 
- Dziś jechałem obok restauracji. I wiesz co mi się przypomniało? Moja pierwsza rozmowa z nią. 
- Co to ma wspólnego ze mną? 
- Magda nie mogła jej sprzedać. Nie mogła tego zrobić, bo właścicielką jest Bianka. - oznajmiam z zadowoleniem ale i ekscytacją. Bo znalazłem promyk nadziei. - A jeśli zajmujesz się restauracją to musisz mieć z nią jakiś kontakt.
- Greg odpuść. - mówi cicho. Odwraca się do mnie i patrzy smutno. - Ona nie chce żebyś dzwonił. Ani pisał. Chce zacząć nowe życie. Bez ciebie. Po co masz mieszać im jeszcze bardziej?
- Gloria błagam cię... - kręci głową. Podchodzę do niej i chwytam za ręce. - Powiedz chociaż czy się rozwiodła. Czy ułożyło jej się tam, czy...
- Po co chcesz to wiedzieć? - pyta patrząc mi prosto w oczy. - To nic nie zmieni.
- Kochałaś kogoś kiedyś tak mocno, że chciałaś dać mu gwiazdkę z nieba? - pytam. - Nie potrafię normalnie funkcjonować nie wiedząc czy są bezpieczni, szczęśliwi, wolni... ja... 
- Ciiii - głaszcze mnie spokojnie po policzku. - Są bezpieczni. Tobi radzi sobie całkiem nieźle, bardzo się wyciszył. Bianka stawia pierwsze kroki i coraz więcej mówi, a Magda... - przerywa próbując dobrać odpowiednie słowa. - Magda stara się sprawić, żeby wszystko było tak, jak być powinno. - dodaje. Chłonę te informacje jak gąbka i chciałbym więcej ale... - Nic więcej nie mogę ci powiedzieć Gregor. 
- Rozwiodła się? - pytam wprost. Brunetka zamyka oczy. - Powiedz mi.
- To nic nie zmieni. Nie pojedziesz tam i nie przywieziesz ich tutaj spowrotem. 
- Rozwiodła się? - pytam ponownie i ściskam siostrę za ramiona powodując na jej twarzy grymas bólu. Dopiero jej jęk opanowuje mnie i wraca mi racjonalne myślenie. Puszczam ją i siadam przy stole chowając twarz w dłoniach. - Przepraszam... ja... ja nie wiem co się ze mną dzieje... tęsknię za nią... za nimi... ja... Gloria ja zwariuję. Nie umiem udawać, że wszystko jest ok, że cieszę się z tej ciąży, że coraz lepiej dogaduję się z Sandrą, a świat jest piękny. Nic nie jest ok, nie radzę sobie ze sobą, treningi to dla mnie kara, ciąża przypomina mi jedynie to co straciłem, Sandra nadal jest tak samo obca, a świat jest brzydki... - przerywam. Siada obok mnie i nic nie mówi. Patrzy na mnie i widzę, że coś chce powiedzieć ale nie może. - Gloria pomóż mi. Ja nie wiem co mam robić. - usiłuję wywalczyć coś bezradnym wzrokiem ale ona nadal milczy. Jak nigdy.
- Nie mogę. Obiecałam. - zaczyna spokojnie. - Gregor, minęły już trzy miesiące...
- I co z tego?
- Może... może powinieneś spróbować wrócić do tego co kiedyś? Do tego z czym wiąże się twoja przyszłość...
- Chcesz żebym wrócił do Sandry? - dziwię się. Nigdy jej nie lubiła a teraz...
- Ona nosi w sobie twoje dziecko. - mówi twardo. - To już nic dla ciebie nie znaczy?
- Czemu mnie namawiasz do tego dopiero teraz? - pytam.
- Bo ona cie potrzebuje. Jest sama w wielkim pustym mieszkaniu. Jest w ciąży a ojciec dziecka jest u niej tylko kiedy musi. 
- Niczego jej nie obiecywałem.
- 6 lat Gregor. To na prawdę nic dla ciebie nie znaczy? - pyta. - Kiedyś przecież było dobrze między wami. Na początku była nawet fajna. Sympatyczna spokojna i pełna optymizmu.
- To było kiedyś.
- Ciąża zmienia ludzi. Tylko musisz to zauważyć, a ty ostatnio tak zatraciłeś się we wspomnieniach, że nie zauważasz wielu rzeczy wokół siebie.
- Skoro ty stoisz murem za Sandrą to znaczy, że rzeczywiście się zmieniła, albo tak dobrze udaje. Gloria ona była u Magdy przed wyjazdem.
- Magda sama zdecydowała o wyjeździe. Wizyta Sandry nie miała znaczenia. - milczę z twarzą w dłoniach, bo nie wiem co jeszcze mógłbym powiedzieć żeby uzyskać jakąkolwiek informację. - Gregor musisz sobie w końcu uświadomić, że ona nie wróci. - mówi kładąc dłoń na moim ramieniu.
- To cholernie boli. - mówię cicho. Przez chwilę tylko milczymy. Głaszcze mnie po ramieniu. Od tego są siostry. Żeby pocieszać i kiedy trzeba otrzeźwiać. Ale ja jestem jej bratem i też powinienem się nią zainteresować, a nie tylko wymagać troski o siebie. Patrzę na nią w końcu i zauważam coś dziwnego. Jest ubrana w fioletową sukienkę do kolan z ozdobionym kryształkami dekoltem. - Wychodzisz gdzieś? - pytam marszcząc brwi. Lekko się rumieni i już chce coś powiedzieć ale przerywa jej dźwięk telefonu. Patrzy na niego przez chwilę ale zanim dociera do mnie kto dzwoni rozłącza się i chowa do torebki.
- Umówiłam się. - odpowiada jak gdyby nigdy nic.
- To Magda dzwoniła tak? - pytam patrząc na torebkę. Nie chce odpowiadać. Tym razem ratuje ją dzwonek do drzwi. Tylko dlaczego się tak spina?
- Gdybyś wrócił tak jak miałeś w planach uniknęłabym tego momentu. - mówi po czym woła głośne "proszę". Moja zdezorientowana mina trochę ją stresuje. Czyżbym miał poznać przyszłego szwagra? 
- Gotowa?! - słyszę znajomy głos z korytarza. Po chwili do kuchni wchodzi brunet, na którego widok zatyka mnie. Jego reakcja jest nie mniej nienaturalna. Staje w progu i z paniką w oczach wpatruje się w moją siostrę. Kiedy oni się spiknęli? Jakim cudem mi to umknęło?
- Gregor, wychodzę. Nie wiem o której wrócę. - mówi czerwieniąc się.
- To znaczy, że... możesz...  nie wrócić... na noc? - pytam, nieświadomie pogłębiając niezręczność tej sytuacji. Oboje milczą wymieniając porozumiewawcze spojrzenia. - Bawcie się dobrze. - mówię z niwyraźnym uśmiechem i wciąż nie potrafię sobie dopasować tej dwójki do siebie. 
- Greg jedź do Sandry. - mówi brunetka mijając mnie. - Tak po prostu pogadać. - dodaje spokojnie. 
- Nie naróbcie głupot. - patrzę uważnie na bruneta. Po chwili oboje wychodzą z mieszkania. 
   Obiad zrobiony przez Glorię był ohydny, co raczej jej się nie zdarza, w samochodzie siadło mi ogrzewanie, a na końcu złapał mnie deszcz. Ten dzień powinien się już skończyć...
- Może to nie jest nic wykwintnego ale twój brzuch mówi, że zjadłby cokolwiek. - mówi podając mi zapiekankę ziemniaczaną. Zerkam na nią niepewnie ale próbuję. Cóż...
- Całkiem dobra. - mówię szczerze zdziwiony.
- Z nudów odkrywam nowe umiejętności. - mówi cicho. Siada naprzeciwko mnie i bez słowa obserwuje. Jest spokojna ale przygaszona. Jakby nie było w niej ani jednej cząstki optymizmu. I uświadamiam sobie, że to ja to spowodowałem. I nadal powoduję. Tak nie powinno być. Było między nami różnie. Dobrze i bardzo źle ale to matka mojego dziecka. 
- Gloria spotyka się z Manuelem. - mówię jedząc całkiem niezłe danie. 
- Wiem. - odpowiada cicho. Patrzę na nią zaskoczony. - Mówiła o tym kiedy ostatnio byliśmy na obiedzie u twoich rodziców. - dodaje.
- Nie słyszałem. - mówię zdezorientowany.
- Siedziałeś na tarasie całe popołudnie więc... - nie kończy. Oczy jej gasną. Już całkiem. Dopiero teraz widzę jak bardzo się wyciszyła i jak niewiele emocji można w niej zobaczyć. Gloria miała rację. Sandra jest sama. Zupełnie sama. Poprawia rękawy różowego puchatego swetra i wkłada za ucho kosmyk włosów, który wyskoczył z niedbale związanego kucyka. Jest blada, ma podkowy pod oczami, brak makijażu i pomalowanych pazbokci... to zupełnie inna kobieta. 
   Odkładam naczynia do zmywarki i nastawiam wodę na herbatę. Ona dalej siedzi przy stole i teraz skubie skórki przy paznokciach. Jest bardziej puchata na twarzy. Jej brzuch jest już bardzo widoczny. Dlaczego ten brzuch jest mi tak obcy? Czajnik wydaje donośny gwizd więc zalewam liście i dosładzam miodem. Robię drugą taką samą herbatę i stawiam przed blondynką. Patrzy na mnie niepewnie ale nic nie mówi. Znów siadam na przeciwko niej.
- Jak się czujesz? - pytam.
- W porządku. - odpowiada krótko.
- Kiepsko wyglądasz... może powinnaś iść do lekarza? - pytam.
- Źle sypiam. Ziółka nie pomagają. Boli mnie kręgosłup... - przerywa na moment i zacina się.
- Coś nie tak? - pytam lekko zaniepokojony jej wstrzymaniem oddechu. Delikatnie się uśmiecha.
- To tylko kopnięcia. - wyjaśnia. Mój wzrok automatycznie przeskakuje na jej brzuch. Mam ochotę go dotknąć ale coś mnie powstrzymuje. - Jutro o 8:00 mam kontrolne USG. Jeśli możesz to chciałabym żebyś mnie podwiózł, bo nie mam jak się tam dostać. Mój samochód jest u mechanika i...
- Nie powinnaś już prowadzić. - przerywam jej. - Pojadę tam z tobą. - oznajmiam.
- O której mam czekać? - pyta zaskoczona.
- Właściwie to... mógłbym... zostać... - mówię niepewnie. Jej oczy robią się duże jak spodki do filiżanek. - Jeśli nie masz nic przeciwko.
- Nie mam. - kręci głową. Próbuję się słabo uśmiechnąć ale nie wiem czy dobrze mi to wychodzi. 
   Resztę wieczoru Sandra spędza nad jakąś książką, a ja zajmuję sobie czas wydzwanianiem do rodziców, trenera, nawet do Stefana. Byle tylko nie musieć z nią rozmawiać. To nam słabo wychodzi. Ale ile można rozmawiać przez telefon? Kiedy wchodzę do sypialni odkłada książkęna bok zainterwsowana czego od niej chcę. Siadam obok niej na łóżku i patrzę w okno.
- Jutro będzie wiadomo czy to chłopiec czy dziewczynka. - mówi cicho i powoli głaszcze brzuch.
- Co byś wolała? - pytam. Znów ją zaskakuję. Cóż, zaskakuję też samego siebie. 
- Chcę tylko żeby było zdrowe. Reszta się nie liczy. - odpowiada. 
- Myślałaś już nad imieniem? - zadaję kolejne pytanie. 
- Ciągle przychodzi mi coś innego do głowy. - mówi. - A ty?
- Ja? Jakoś nie miałem do tego głowy. - odpowiadam. Po jej twarzy przemyka cień. - Gdzie boli cię ten kręgosłup? - pytam zmieniając temat. 
- Dziś najbardziej ramiona. Ale daję radę.
- Odwróć się. - mówię. Jej pytający wzrok mówi o zupełnym zaskoczeniu ale posłusznie się odwraca. Klękam na łóżku zaraz za nią i powoli, delikatnie zaczynam uciskać na odpowiednie mięśnie. - Kiedy Sabrina była w ciąży Silvia instruowała Thomasa jak jej odciążyć kręgosłup. - wyjaśniam swoje umiejętności. Kiwa głową. - Może nie jestem tak dobry jak ona ale...
- Jest bardzo dobrze Gregor. - przerywa mi. Czuję, że delikatnie się uśmiecha. - Co się stało? - pyta nagle.
- A co miało się stać?
- Nie wiem co takiego musiało się wydarzyć, że tak nagle zacząłeś się nami interesować. - mówi szczerze. Przestaję ją masować ale pozostawiam dłonie na jej ramionach. Skręca głowę tak, żeby mnie widzieć.
- Zobaczyłem... zobaczyłem jak wiele omija mnie przez coś czego już nie ma i nigdy nie będzie. Zrozumiałem gdzie jest moja przyszłość i chciałbym... postaram się spróbować... 
- Nie obiecuj. Rozumiem wszystko. - przerywa mi. Patrzę na nią uważnie. Wydaje się być tak samo szczera jak na początku naszego związku. - Nie rób nic na siłę. - dodaje. 
- Sandra gdzie się zgubiliśmy? - pytam. - Kiedy zmieniło się to co nas łączyło? 
- To moja wina. Za bardzo chciałam być niezależna i profesjonalna. I stałam się maszyną bez uczuć. Zgubiłam to co kiedyś było dla mnie tak samo ważne jak dla ciebie i nie wiem jak mogło mi to nie przeszkadzać. - to była najdłuższa jej wypowiedź od kilku tygodni. Może dlatego, że nie chciałem z nią rozmawiać. - Dopiero teraz dotarło do mnie jak wiele straciłam na własne życzenie. - dodaje. Jest pełba smutku i chyba rezygnacji. Moja dłoń sama wędruje do jej policzka. Przymyla oczy i lekko się uśmiecha. Wtedy dociera do mnie co robię. Czuję się z tym źle. 
- Przepraszam. - mówię odsuwając się od niej. - Musisz dać mi trochę czasu. - dodaję.
- Nie spieszy mi się. - odpowiada. 
- Pójdę wziąć prysznic. - mówię i wychodzę do łazienki.
    Gorące strumienie znów rozluźniają ale wewnątrz czuję pewien niepokój. Coś jest nie tak. Czuję jakbym kogoś ranił i zdradzał. Ale przecież to już minęło, to przeszłość. Już nie zdradzam. I dopiero te myśli uświadamiają mi, że jeszcze jej nie przeprosiłem. A tyle przeze mnie cierpiała. 
    Wracam do sypialni i już chcę zacząć mówić, kiedy zauważam, że blondynka śpi. W końcu. Po tylu bezsennych nocach. Przykrywam ją kocem i sam kładę się obok niej. Patrzę jak spokojnie oddycha. Jak unosi się i opada brzuch, w którym jest mały człowieczek podobny do mnie. Boli mnie to jak bardzo chcę zapomnieć o Biance. Jak bardzo muszę o niej zapomnieć. Czy kiedykolwiek będę w stanie? A Tobias? A Magda? Jest źle. Ze mną. Bo kocham zbyt wiele ludzi, zbyt wiele muszę pokochać... 

********************

W końcu skończyłam.

Mam mały kryzys i nie wiem czy nie odpuścić tej historii  :(

Felieton pojawi się w przyszły weekend.

A póki co oddaję w wasze ręce co wyżej. 

Buziole  :*