2. Pedagogiczna porażka

~SV Innsbruck Bergisel~

    Kompleks małych skoczni wygląda tak samo jak te kilkanaście lat temu kiedy po raz pierwszy tutaj przyszedłem. Z tym, że teraz jest tutaj dużo więcej dzieciaków. Biegają po kompleksie z torbami ze sprzętem większymi od większości z nich. Jedni wbiegają do drewnianych baraków, a inni z nich wybiegają. Kiedy wszyscy w końcu znajdą swoje towarzystwo, ustawiają się w szeregu w odpowiednich miejscach przy odpowiednim domku. Do każdej z grup podchodzi facet ubrany jak typowy nauczyciel w-fu, w dres i adidasy, z bejsbolówką na głowie i gwizdkiem zawieszonym na piersiach. Zabawnie to wygląda. Za moich czasów... jak to brzmi... za moich czasów... No więc za moich czasów trenerzy byli ubrani w sprane dżinsy i podkoszulki z logo skoczni. Teraz każdy z nich na koszulce ma naszyty znaczek. Zapewne znaczek swojej grupy. 

     Wzrok wszystkich chłopców i tej nielicznej grupy dziewcząt zawieszony jest na mnie kiedy przechodzę przez teren kompleksu. Jedni patrzą ze zdziwieniem inni z niedowierzaniem, a pozostali z uwielbieniem. I choć to fajne, że jestem dla nich kimś w rodzaju bohatera, teraz wolałbym być tak samo upierdliwy jak ich trenerzy. Żeby zaczęli jęczeć kiedy mnie widzą, bo wiedzą, że dostaną wycisk, żeby zaczęli się trochę bać, że znów coś im nie wyjdzie, a ja po raz kolejny będę powtarzał to samo. Bo teraz jestem tutaj jako cywil. Nie będę nosił munduru skoczka, nie będę trzymał własnych nart na ramieniu, a redbullowski kask zostawiłem w domu. Będę ich trenerem.

- To co? Widzę, że się zdecydowałeś. - z uśmiechem na ustach wita mnie Markus, jeden z trenerów. Kiedyś to on mnie tu przyprowadził. Byłem lepszy. Ciągle mi wypomina, że zabrałem mu miejsce w kadrze. Uśmiecham się szeroko i witam z dawnym kumplem. 

- Muszę coś robić przez ten rok. - odpowiadam. - Jeśli tylko będę umiał pomóc to chętnie pomogę. - dodaję.

- No stary... tylko nie wyobrażaj sobie, że zarobisz tu kokosy. Dostaniesz stawkę jak my wszyscy i jak wszyscy grupę dzieciaków. - mówi kiwając na mnie żebym szedł za nim. Mijając rozgrzewające się grupki małych skoczków uśmiecham się do nich i macham. Wiem ile znaczy dla nich zwykłe "oczko" od swojego idola. Dla mnie też kiedyś miało takie znaczenie. Podchodzimy do grupki chłopców ustawionych w szeregu. Jest ich pięciu. Każdy mniej więcej taki sam, więc znając siebie będę miał problem już na starcie, żeby ich nie mylić. Stoją na baczność wpatrzeni we mnie jak w obrazek. - Cześć grupo! - woła do nich wesoło Markus.

- Część trenerze! - odpowiadają równo. 

- Czemu jest was pięciu? - pyta zdezorientowany.

- Szósty pewnie wciska się w swój kostium od Prady trenerze! - woła jeden z chłopców a reszta się śmieje.

- No już, spokój! - kręci głową.

- Coś nie tak? - pytam.

- Chłopcy, od dziś macie nowego trenera. Przez najbliższy rok będzie z wami pracował mój dobry kolega i pewnie znany wam już zawodnik, Gregor. - oznajmia brunet. - Gregor, poznaj swoich podopiecznych. - dodaje. Uśmiecham się więc do nich. Mają góra po 15 lat. Czyli coś już powinni umieć. Nie jest źle. Nie będę musiał zaczynać od początku. - Zacznijcie się rozgrzewać chłopcy, trener zaraz do was przyjdzie tylko załatwimy jeszcze parę spraw. - mówi i ciągnie mnie za sobą do jednego z baraków. Od razu muszę Cię ostrzec, że trafiła ci się chyba najbardziej ambitna grupa. Każdy z nich chce być najlepszy i robią wszystko, żeby tak było. Nie zawsze to jest dobre. 

- To nie przypadek, że trafiłem na nich prawda? - pytam wprost. 

- Twoje doświadczenie z tym problemem jest nam cholernie potrzebne Greg. Inaczej załamią się psychicznie na kolejnym treningu. Nie mówiąc już o zawodach, na które z takim poziomem emocji nie będę mógł ich zabrać. - wyjaśnia. - Są na prawdę dobrzy. Nie mogę ich stracić przez brak wiary w siebie i nieumiejętność przegrywania.

- Jasne. - kiwam głową. Chyba czas sobie przypomnieć o czym kiedyś rozmawiałem z psychologiem. Im na pewno by się to przydało. - Nie chcieliście próbować rozmów ze specjalistą? - pytam.

- Powiem tak... rodzice często są głupsi i bardziej uparci od tych nastolatków. 

- Każdy z nich uważa, że ich dziecko jest najlepsze, najzdolniejsze i bez skazy tak? - dopytuję. Marcus tylko kiwa głową. 

- Jest jeszcze jeden problem z tą grupą. - mówi. Patrzę na niego z zainteresowaniem. Wygląda przez okno. - Widzisz tego chłopaka? - pyta wskazując bruneta stojącego przy bandzie. Wpatruje się w igielit. Jest sam. Grupa, którą mam się zająć właśnie kończy rozgrzewkę i zaczyna rzucać między sobą piłką. Nie zwracają na niego uwagi. 

- Kto to? - pytam.

- Najzdolniejszy kłopot pod słońcem. - odpowiada. Patrzę na niego zdziwiony. - Do niedawna myśleliśmy, że to dzieciak bogatego tatusia. Wiesz, kupował mu najdroższy sprzęt, zawsze miał wszystko najlepsze, jako jedyny skakał w profesjonalnym kombinezonie. Nawet na treningach. - opowiada. - Zawsze był najgorszy. - dodaje. 

- Mówiłeś, że jest najzdolniejszy. - przypominam. Nie rozumiem do czego dąży Marcus.

- Nienawidzi ojca. - wyjaśnia. - Kocha skoki, bardzo chce to robić ale jeszcze bardziej chciałby zwrócić uwagę taty na siebie dlatego robi wszystko, żeby nie odnieść sukcesu. Jego matka była u nas kilka dni temu. Powiedziała, że młody specjalnie zniszczył sobie buty. Już któreś z kolei, żeby tylko ojciec w końcu zauważył na co wydaje pieniądze, bo chłopak od 3 lat trenuje skoki a tatuś nadal myli dyscypliny. - opowiada. Patrzę na sylwetkę nastolatka. 

- Ile ma lat? - pytam.

- 13. - odpowiada brunet. Podaje mi listę nazwisk z danymi. - Jeszcze jedno. - dodaje. - Czasem... jest cichy i spokojny. Częściej możesz się spodziewać lekkiego podskakiwania, delikatnej niesubordynacji, nawet kilku pyskówek.

- Rozmawiałeś o tym z jego matką? - pytam przeglądając wyniki chłopaka z poprzedniego sezonu.

- Z taką kobitką chętnie rozmawiałbym częściej. - mówi ze znaczącym uśmiechem. Kręcę głową. 

- Widzę, że niewiele się zmieniłeś. - zauważam.

- Ty za to całkiem. - odpowiada. Nastaje chwila ciszy. - Matka robi co może. Powodzenia. - mówi i odchodzi zostawiając mnie samego. Patrzę jeszcze przez okno na chłopaka. Któryś z kolegów właśnie kopnął w niego piłką. Powoli odwrócił głowę. Przeraziłem się. W jego czysto niebieskich oczach widać czystą wściekłość. Widzę jak zaciska zęby i pięści. Ale widzę jak powoli wypuszcza nadmiar powietrza przez usta. Posyła lodowate spojrzenie jednemu z chłopców i znów odwraca się w kierunku skoczni. Dlaczego mnie to przeraziło? Bo czuję jakbym znalazł się w wehikule czasu. I jakbym patrzył w lustro. Albo inaczej. Jakbym wyszedł z własnego ciała i patrzył na siebie z boku. Bo byłem dokładnie taki sam. Miałem taką samą złość i taką samą determinację. Tylko powód był inny. On chce zawieść ojca, ja chciałem, żeby w końcu był ze mnie dumny...

     Staję na przeciwko grupy chłopców i patrzę na całą piątkę. Są gotowi na wycisk, są gotowi na wszystko byle być najlepszymi. Niedobrze. Zerkam w prawo. Brunet nadal stoi przy bandzie. Cóż... trzeba w końcu zrobić tu porządek. Zerkam na kartki trzymane w ręce i odszukuję imię nastolatka. 

- Tobias?! - wołam w jego kierunku. Obraca się w moją stronę. Z niechęcią podchodzi do grupy chłopców i staje na końcu rzędu. Patrzę na niego uważnie. - Za moich czasów wszyscy staliśmy w szeregu i na baczność zanim przyszedł trener, coś od tego czasu chyba się zmieniło. - mówię. Zachęcam go tym zdaniem do popatrzenia na mnie choć na chwilę. - Następnym razem nie czekaj na specjalne zaproszenie, bo ci go nie wyślę, a jeśli nie będziesz na zbiórce punktualnie...

- Wywali mnie pan? - prycha. Chciałbyś młody. Uśmiecham się do chłopaka lekko i kręcę głową. 

- Będziesz biegał 4 okrążenia dokoła kompleksu. - oznajmiam. Uśmiecha się pod nosem z wyraźnym cynizmem. - Dziś jest mój pierwszy dzień w nowej roli więc przebiegniesz tylko dwa z czterech okrążeń. - zapisuję sobie przy chłopaku odpowiednią notatkę i podnoszę głowę. Stoi jakby wytrącony z równowagi i zdezorientowany, a reszta chłopców podśmiechuje się pod nosami. - Mogę powtórzyć to jeszcze po angielsku jeśli nie zrozumiałeś po niemiecku. Więcej języków nie znam. - przyznaję poważnie. Zdenerwowałem go. To dobrze. Teraz wybiega nerwy i choć odrobinę spokojniejszy zacznie trening.

- Co Tobi? Boisz się, że zniszczysz sobie swoje markowe adidaski? - śmieje się jeden z chłopców. - Nie martw się, tatuś na pewno kupi Ci nowe. - dodaje z przekąsem.

- Ja na twoim miejscu martwiłbym się o twoje buty, bo dołączysz do kolegi. - oznajmiam. Zapada cisza. - Nie chcę słyszeć podobnych uwag na moich zajęciach, jeśli macie coś do siebie zostawiacie to poza kompleksem. Kiedy tu wchodzicie, jesteście drużyną. Sport to nie tylko walka między sobą o zwycięstwo ale w głównej mierze to nauka pokory. A największą wartością w sporcie indywidualnym jest umiejętność pięknego przegrywania. Bo nie trudno jest przegrać dużą różnica punktową. Jeśli przegrywacie to minimalnie. Wtedy wiecie, że daliście z siebie wszystko i byliście równie dobrzy co zwycięzcy. Z drugiego, trzeciego i każdego kolejnego miejsca też musicie potrafić się cieszyć. Bo na każde z tych miejsc sobie zasłużyliście ciężką pracą na treningach. - kończę. Większość słucha mnie uważnie starając się zapamiętać to co powiedziałem. I jeśli choć jedno z tych zdań zostanie w ich głowach będę miał pierwszy sukces.

- Ciekawe czy gdyby pan nadal wygrywał mówiłby pan tak samo. - odzywa się w końcu brunet. - Łatwo jest tak powiedzieć kiedy nagle z mistrza stało się jedynie punktującym zawodnikiem. - dodaje. Patrzę na niego uważnie. Czuję na sobie wzrok pozostałych chłopców. Marcus miał rację. Będą z nim kłopoty.

- Żeby zostać mistrzem musiałem kilka razy wygrać ale wiele razy przegrać. - odpowiadam. - Patrząc na twoje wyniki z zeszłego sezonu na razie z przegrywaniem radzisz sobie najlepiej. - odpowiadam. Jego wzrok miota piorunami. - Przebierzcie się i do roboty, a pozostali niech rozłożą w tym czasie stojaki na kije. - mówię. Wszyscy posłusznie wykonują swoje zadania. Tylko brunet stoi na przeciwko mnie i zaciska pięści. - Coś jeszcze? - pytam podchodząc do nastolatka.

- Był pan moim idolem. - oznajmia.

- Cieszy mnie to. - odpowiadam.

- Szkoda, że już pan nie jest. - dodaje. Nic nie mówię. Muszę się zastanowić co takiemu dzieciakowi odpowiedzieć. Jest wrogo nastawiony do całego świata, a zwłaszcza do mnie. I w tym momencie wydaje mi się, że jedyną osobą, której nienawidzi bardziej ode mnie jest jego ojciec.

- Wiesz... kiedyś ktoś bardzo mądry powiedział mi, że jeśli będę patrzył tylko na czubek własnego nosa to przegapię próg i zwyczajnie się potknę. Nie chciałbym żebyś przegapił swoją szansę w życiu przez niechęć do ludzi, którzy chcą dla ciebie dobrze. - mówię spokojnie. - Wiem, że potrafisz więcej niż pokazujesz. 

- Nic pan nie wie. - bąka pod nosem.

- To pokaż mi to. - mówię.

- Niby co?

- To, że się mylę. - odpowiadam. Patrzy na mnie nie rozumiejąc o co mi chodzi. 

- Ma pan moje wyniki. Są kiepskie. Niby jak jeszcze mam to panu udowodnić? - pyta poirytowany. Jest zadziorny. Pewnie podrywa na to wiele dziewczyn.

- Gdybyś tego nie kochał nie byłoby cię tutaj. Jedyne co cię powstrzymuje przed pokazaniem na co cię stać jest twoja niechęć do ojca. Na prawdę chcesz kiedyś wyrzucać sobie, że przez chęć zrobienia mu na złość zmarnowałeś swój talent? - pytam.

- Co pan proponuje? - krzyżuje ręce na piersi.

- Masz do przebiegnięcia 2 okrążenia. Z kolegą, którego ewidentnie nie lubisz. Jestem pewien, że twoja chęć do wygrania z nim jest dużo większa niż przekonanie, że byciem kiepskim zwrócisz na siebie uwagę ojca. 

- Co będzie jak z nim przegram?

- Dam ci spokój i dalej będziesz mógł udawać ofiarę narażając się na śmiech ze strony kumpli.

- A jak wygram?

- Zrobię z ciebie mistrza. - mówię poważnie. Wystawiam dłoń w jego kierunku. Patrzy na nią niepewnie ale po chwili ściska ją. Uśmiecham się lekko do niego. Idzie na początek trasy do przebiegnięcia i patrzy z niechęcią na kolegę. Tamten tylko cwanie się uśmiecha. - Start! - wołam. Ruszają od razu. Ku mojemu zdziwieniu brunet wcale się nie spieszy. Jego kolega biegnie równo i szybko. Ewidentnie zależy mu na wygranej natomiast młodszemu chyba na niczym już nie zależy. Zostaje w tyle. Kręcę głową. Pierwsza pedagogiczna porażka na pierwszych zajęciach, które jeszcze się nawet nie zaczęły. Pomagam więc chłopcom ustawić przeszkody w odpowiednich odstępach jak na ich wzrost i wiek. W pewnym momencie zaczynają wołać. Podnoszę głowę i widzę, że obaj chłopcy biegną teraz w jednej linii. Coraz szybciej. Nie wiem czemu ale zaciskam kciuki, żeby młodszy z nich dobiegł tutaj szybciej. Niestety tak się nie dzieje. Przegrywa. 

- Ha! Byłem lepszy! - cieszy się blondyn. Podchodzę do zmęczonych chłopaków i patrzę na nich uważnie. 

- Gratuluję. - ściskam dłoń blondynowi. Patrzę wyczekująco na bruneta. Podchodzi do kolegi i wystawia dłoń w jego kierunku zaskakując tym wszystkich chłopców.

- Gratuluję. - mówi sapiąc. Zdziwiony blondyn uśmiecha się lekko i ściska dłoń bruneta. Czyli może nie do końca taka porażka.

- Hej, przegrałeś pewnie o nie całą sekundę, a jestem dużo lepszy od ciebie więc właściwie to tobie należą się gratulacje. - odpowiada. Uśmiecham się kiedy pozostali również klepią bruneta po ramieniu. 

- Ustawcie się w kolejce przed przeszkodami. - mówię do nich. Brunet zostaje przy baraku i patrzy na mnie wyraźnie przygaszony. Podchodzę do niego i opieram się o ścianę budynku tak jak on.

- Przegrałem.

- Owszem. - potakuję. Milczy ale podnosi na mnie wzrok.

- Ale nie przegrałem o kilkanaście sekund tylko o jedną. - zauważa.
- Owszem. - powtarzam kiwając głową.
- Zasłużyłem na drugie miejsce. - mówi dalej. Patrzę na niego uważnie. Jest spokojny, jakby trochę mniej wrogo nastawiony. - Zrobi pan ze mnie mistrza? - pyta nagle. I co mogę? Mogę jedynie puścić mu oko i pogonić żeby stanął w kolejce do ćwiczenia. Jeszcze nie wiem jak ale zrobię z niego mistrza. Chociaż po tym treningu pierwsze co zrobię to naleję sobie kieliszek czerwonego wina...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A jednak mi odbiło i stworzyłam dwójeczkę :)

Co o tym powiecie?

Trójka nie mam pojęcia kiedy :P

Buziole :*