Prolog

~ Planica 20 marca 2016 rok ~

    Planica znów tętni życiem. Wszędzie tłumy kibiców, rodzice z dziećmi i zawodnicy ze swoimi sztabami. Wszyscy uśmiechnięci, szczęśliwi... Bo koniec sezonu. Koniec ciężkiego sezonu. Pełnego zwycięstw, a w moim przypadku porażek. I każdy może wrócić do domu. Dla każdego z nich domem jest rodzina, przyjaciele i ta jedyna. Kobieta, która sprawia, że podczas każdego wyjazdu tęsknota jest coraz większa. Dziewczyna, narzeczona, żona... Ta najważniejsza...

- W końcu będę miała cię tylko dla siebie. - słyszę za uchem i czuję jak jej ręce oplatają moje ciało. Obok przechodzi właśnie Stefan. Planowanie ślubu z Marisą jest tym co sprawiło, że jakby odżył na nowo. Morgi właśnie bierze na ręce swojego syna. Tak cholernie dużo szczęścia widać w naszej kadrze. I nie tylko w naszej. Ostatnie zawody to święto wszystkich skoczków i ich rodzin. Dlatego wszyscy tutaj są. Ci aktywni, ci, których kariery potoczyły się w innym kierunku i ci, którzy wspierają tych poprzednich. I wszyscy pełni życia i tej mega pozytywnej energii. A ja?

- Co się dzieje? - pyta obracając mnie w swoim kierunku. Doskonale wie, kiedy udaję więc nie mam po co tego robić. W końcu jesteśmy ze sobą już 6 lat. No właśnie. 6 lat. Od 2 jesteśmy narzeczeństwem. Znamy się na wylot. Wiemy o sobie wszystko. Tylko mam wrażenie, że coś po drodze zgubiliśmy. Po drodze do czego? Do sukcesu. Po drodze pełnej pracy, treningów, wyjazdów... Po drodze pełnej życia na walizkach. Razem ale jakby osobno. Bo przecież kiedyś nie musiała pytać co się dzieje...

- Zdecydowałem Sandra. - oznajmiam. Uśmiecham się do niej, bo przecież to jest właśnie ta moja jedyna. Prawda? Na jej czole pojawia się zmarszczka. Nie jest zadowolona.

- Rozmawialiśmy o tym już kilka razy Gregor. Mówiłeś, że jeszcze nie teraz. Że chcesz zaczekać do igrzysk w Korei. - przekonuje.

- Mówiłem, że chcę skupić się na sobie i moim życiu. - poprawiam ją.

- Przecież skoki to twoje życie. - mówi głęboko w to wierząc. Milczę przez chwilę. Bo przecież jeszcze niedawno tak było. Ale czy jest nadal?

- To właśnie muszę przemyśleć.

- Chcesz przemyśleć? - dziwi się. - Przecież tyle wygrałeś. Ciągle nad sobą pracujesz...

- I nie ma efektów. - przerywam jej. - Nie wiem czy jest sens to dalej robić. O tym chcę pomyśleć. - odpowiadam. - A przy okazji skupić się na tym co teraz dla mnie jest jednak najważniejsze. Na rodzinie. - dodaję z uśmiechem. Nie odwzajemnia go. Jest zawiedziona moją decyzją. Zawsze uważała, że przerywanie kariery jest równoznaczne z jej zakończeniem. Tylko ja nie przerywam jej kariery w ośrodku sportowym tylko swoją na skoczni. I tak niezupełnie.

- Twoja rodzina ma się dobrze. A przynajmniej było tak jak byliśmy u nich na obiedzie kilka dni temu. - mówi jakby urażona. I nie wiem czemu tak jest. Czasem mam wrażenie, że bardziej zależy jej na mojej karierze niż mnie samemu.

- Nie o tą część rodziny mi chodzi. - mówię spokojnie. Biorę jej dłoń w swoją i pocieram kciukiem po pierścionku, który w świetle słońca błyszczy jeszcze bardziej. Wzdycha.

- Mówiłam Ci już, że za ciebie wyjdę Gregor. Ale nie teraz. - mówi cicho. Owszem. Mówi tak od kiedy przyjęła oświadczyny. I niestety mówi coś jeszcze...

- Czas najwyższy założyć rodzinę Sandra. - mówię z nadzieją, że może coś ugram. - Widzisz jak Stefan jest szczęśliwy? 

- I ten kawałek papieru, który ma dostać go tak uszczęśliwił? Wątpię Greg. Uszczęśliwiła go wygrana w pucharze świata. 

- To popatrz na Thomasa. - próbuję dalej. - Ożenił się, ma syna, mam szukać dalej? Stoch. Widzisz jak cholernie cieszy się mogąc wziąć na ręce córkę? I nawet to, że przegrał dzisiaj walkę o kryształ nie przeszkadza mu w świętowaniu i byciu szczęśliwym. Ja też chcę mieć do czego wracać. Chcę mieć czym zająć głowę, żeby w końcu przestać myśleć o tym jak beznadziejnie mi idzie. Chcę mieć dziecko Sandy. - oznajmiam wprost. 

- Dobrze wiesz co o tym myślę. - nie jest mi dłużna. - Nie teraz. - odpowiada i tak po prostu odchodzi. Mogę jedynie oprzeć się o ścianę budki z piwem i słuchać jak przez głośnik jakiś facet oznajmia, że robię sobie co najmniej roczną przerwę od skoków i zachęca wszystkich do hucznego pożegnania mnie. I te wszystkie zdziwione miny. Przydałby się kieliszek czerwonego wina...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wiem, prolog mówi dużo, bohaterowie jeszcze więcej ale nie będzie tak jak na pierwszy rzut oka się wydaje. :)

Zapewniam, że postaram się urozmaicić tą historię tak, żeby się nie nudziło.
Tym razem, Schlieri w nieco innym wydaniu :)

Witam i zapraszam na "Kieliszek czerwonego wina" :)

Mam nadzieję, że będziecie ze mną.

Buziole :*