9. Niepoprawne relacje

~Wagabunda~

       Głośny, bardzo wesoły śmiech rozchodził się po restauracji. Mój głośny, bardzo wesoły śmiech. Takich żartów dawno nie słyszałam. Szatyn miał talent do ich opowiadania. Robił to z taką powagą, że choćby dowcip był suchy tak, że pod butami chrupało, to z samego stylu mówienia można było nabawić się bólu brzucha. Zerkam na salę, jest późne popołudnie, właściwie słońce zaczyna chować się za górami więc w lokalu pełno ludzi. Na szczęście to młodzież i wyluzowani klienci, którzy sami nie odstępują w reakcjach na swoje żarty więc chyba mogę spokojnie się śmiać.
- Mam nadzieję, że nie wypłoszę tym wszystkich klientów. - mówię przez łzy spowodowane rozbawieniem. Mężczyzna wciąż wesoło się uśmiecha. Wcześniej nie zauważyłam tego jaki jest pogodny. Może dlatego, że nasze rozmowy nie były jak do tej pory na tzw. luzie tylko odnosiły się do spraw można powiedzieć służbowych?
- Jeśli każdemu postawisz taki stek to gwarantuję, że zostaną. - mówi. - Jest nieziemski. - dodaje. 
- Muszę dać podwyżkę kucharzowi. - odpowiadam. Próbuję uspokoić moją radość ale przy tym człowieku nie potrafię. Wystarczy, że na niego teraz spojrzę, a od razu na usta ciśnie się uśmiech. - Muszę przyznać, że nie sądziłam, że jesteś taki... - nie wiem jak to określić.
- Kiepski w utrzymywaniu poprawnych politycznie relacji? - pyta.
- Normalny. - poprawiam go.
- Staram się. - śmieje się. Zapada cisza. Wino dziś smakuje mi wyjątkowo dobrze. Dla postronnego widza, który teraz mógłby wejść do restauracji, to spotkanie może wyglądać jak randka. To nie powinno mieć miejsca. Czy zagalopowałam się z tym zaproszeniem i wspólną kolacją? Owszem. 
- Chyba powinnam wrócić do swoich obowiązków. - mówię w końcu. Jego wzrok trochę mnie przytłacza. Dawno nikt nie patrzył mi w oczy tak intensywnie. Albo dawno już nie czułam, żeby coś takiego tak intensywnie na mnie działało. Mężczyźni co chwilę zalewają mnie komplementami, zwłaszcza kiedy wypiją trochę za dużo. To normalne w mojej pracy. Tylko z żadnym z nich nie jadłam kolacji przy jednym stoliku. Dystans jaki robi mi lada barowa jest tą granicą bezpieczeństwa moich relacji. Jest jednak pewna różnica. Ten mężczyzna nie prawi mi komplementów, nie zaleca się. On tylko patrzy, powoduje u mnie uśmiech i nic więcej. Więc dlaczego czuję się winna?
- Często się zdarza, że odmawiasz swoim klientom, gdy o coś proszą? - pyta nagle.
- Nie, jeśli ma to związek z restauracją. - odpowiadam nie bardzo wiedząc do czego zmierza.
- W takim razie chciałbym poprosić o deser. - mówi biorąc do rąk menu. No dobra, nie rozumiem człowieka. Co to ma wspólnego z odmową klientom? - 2 serniki i 2 kawy - mówi poważnie. Trochę dziwi mnie, że zamawia podwójnie ale w tym lokalu widziałam chyba już dużo za dużo. - I towarzystwo właścicielki lokalu, chciałbym z nią omówić sprawę pewnego przyjęcia, które chciałbym tutaj urządzić. - mówi z zadowoleniem. Uśmiecham się i kręcę lekko głową.
- Nie uważasz, że w oczach innych ludzi to wygląda trochę niestosownie? 
- Dlaczego? - dziwi się.
- Zjedliśmy razem kolację.
- Sama mnie na nią zaprosiłaś. - zauważa.
- Przyniosłeś mi bukiet stokrotek. - wskazuję mały wazonik.
- W podziękowaniu za darmowe jedzenie. - uśmiecha się szerzej.
- Cały czas tutaj z tobą siedzę.
- Bo omawiamy przyjęcie, które chcę tu zrobić. - odpowiada.
- Zawsze masz na wszystko wytłumaczenie? - pytam podejrzliwie.
- Tylko jeśli na czymś mi zależy. - mówi poważniejąc. Ta rozmowa staje się coraz dziwniejsza. Mam wrażenie jakby ostatnia wypowiedź szatyna miała podwójne dno. Jakby właśnie mówił, że chce czegoś zupełnie innego. Zdecydowany, pewny siebie, ze spojrzeniem, które wszystkie jego nastoletnie fanki przyprawiłoby o omdlenie. Stanowczo za dużo Christiana Grey'a. Czy to co robi jest już bezczelne czy jeszcze nie?
- Zaraz przyniosę deser. - odpowiadam. Kiwa głową.
- Mogę liczyć na towarzystwo właścicielki? - pyta kiedy wstaję od stolika. Uśmiecham się delikatnie i już chcę coś powiedzieć ale przerywa mi mój własny syn.
- Będzie ciężko trenerze. - mówi. Oboje patrzymy na niego, ja z ciepłym uśmiechem, szatyn ze zdziwieniem. - Właśnie zasnęła. - dodaje wyjaśniając. Mina szatyna jest bezcenna.
- Pójdę po ten sernik. - mówię i odchodzę do baru. Nastolatek idzie za mną. Robiąc kawę czuję na sobie jego wzrok. Jest jeszcze cięższy niż wzrok szatyna przed kilkoma chwilami. - No co? - pytam.
- Mamo czy Schlierenzauer ci się narzuca? - pyta bezpośrednio. Ma ręce skrzyżowane na piersiach i minę podejrzliwego gliny. Muszę się głośno zaśmiać.
- Nie. - odpowiadam przez śmiech po czym trochę poważnieję. - Poza tym to jest dla ciebie pan Gregor albo pan trener. - upominam go delikatnie targając za ucho dla zabawy. Wywraca oczami.
- Wygląda jakby chciał cię poderwać. - drąży dalej, kiedy odwracam się do baru układając wszystko na tacy.
- Tobias proszę cię, dajże spokój.
- Podrywał cię czy nie? - pyta nieustępliwie. Patrzę na niego uważnie.
- Nie. Dlaczego pytasz? - tym razem to ja zadaję pytanie. Brunet wzrusza ramionami.
- Tak tylko. 
- Tobi na Boga, ja mam męża, a twój trener narzeczoną. Coś ty znowu wymyślił? - kręcę głową z rozbawieniem.
- On jej nie kocha. - mówi pewnie. Opiera się o blat baru i kładzie obok siebie małe walkie-talkie. 
- Po pierwsze, to nie jest twoja sprawa i nawet nie waż mi się w to wtrącać, po drugie ja kocham twojego tatę i nie szukam nikogo nowego.
- Szkoda. - burczy.
- Tobias! - upominam go. Ponownie tylko wzrusza ramionami. W tym momencie do baru podchodzi szatyn i siada obok nastolatka. - A po trzecie czemu już uśpiłeś siostrę? Obudzi się w nocy i znowu nie będzie chciała spać. - podaję kawę i ciastko szatynowi, który z uwagą przysłuchuje się naszej wymianie zdań.
- Dużo dzisiaj miała wrażeń. Przeze mnie. Sama zasnęła. - wyjaśnia. Karcę go wzrokiem. - Jak się obudzi to daj mi znać, zajmę się nią w nocy.
- A jutro mi powiesz, że nie idziesz do szkoły, bo się nie wyspałeś. Nie mój drogi. Tak się bawić nie będziemy. - mówię poważnie. Jego zawiedziona mina powoduje u mnie delikatny uśmiech spowodowany zwycięstwem nad lenistwem syna.
- Jak nos? - pyta szatyn.
- Boli. - odpowiada nastolatek.
- Może to cię oduczy bicia się z kolegami. - komentuję.
- Sprowokował mnie. - broni się chłopak.
- Czym? - tym razem pyta mężczyzna obok.
- Powiedział, że jestem gorszy niż pan w ostatnim sezonie. - mówi złośliwie.
- Tobias! - upominam go. Szatyn unosi brew.
- Podrywa pan moją mamę? - pyta wprost. Nie mam siły do tego chłopaka.
- Tak. - odpowiada pewnie mężczyzna. Prawie upuszczam kufel na piwo. - A ty moją siostrę więc jesteśmy kwita. Z tym, że ja mam większe szanse na powodzenie. - kontynuuje.
- Ciekawe dlaczego. - odpowiada mu nieprzyjemnie Tobi. Przenoszę wzrok z jednego na drugiego i nadziwić się nie mogę.
- 2 powody młody. Dowód - osobisty. - odpowiada z cwanym uśmiechem. Sama mam ochotę się zaśmiać. 
- Jesteście tak samo wredni. - mruczy nastolatek. - Idę sprawdzić co u Bianki. - dodaje i idzie na górę. Oboje się śmiejemy. W tym momencie szatynowi dzwoni telefon. Odbiera z uśmiechem na ustach.
- Co jest? - pyta. - Na randce. - puszcza mi oko. Kręcę tylko głową z rozbawieniem. - Nie, Sandrę zostawiłem rodzicom na pożarcie. - upija łyk wina. - W restauracji. - teraz słucha uważnie kogoś po drugiej stronie. - Teraz? Nie chce mi się. - odpowiada. - Co? Ale... Thomas czekaj... Halo?... Ha... - patrzy na telefon. - Świetnie. - chowa twarz w dłoniach.
- Coś się stało? - pytam. Wygląda jakby ktoś mu powiedział, że zostało mu 2 dni życia.
- Za chwilę będzie tu grupa idiotów. 
- Większych od ciebie? - pytam z rozbawieniem.
- Już wiem po kim Tobi ma cięty język. - śmieje się razem ze mną.
- Przepraszam, to było niestosowne. - sama nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam. Szatyn ponownie tylko się śmieje. Do baru podchodzi dwójka moich stałych klientów. Eleganccy mężczyźni koło 60tki, uśmiechnięci od ucha do ucha. 
- Dobry wieczór pięknej pani. - mówi jeden z nich i zdejmuje kapelusz z głowy. 
- Dobry wieczór panowie. To co zwykle? - pytam i wyciągam szklanki na szkocką z lodem.
- Oczywiście. - odpowiada.
- Jak się kierowniczka dzisiaj miewa? - pyta drugi.
- A jakże się może miewać? Ktoś kto tak pięknie wygląda nie może miewać się źle, prawda dziecinko? - pyta ten pierwszy. 
- Jak panów zobaczyłam od razu humor mi się polepszył. - odpowiadam z szerokim uśmiechem i podaję im alkohol. Radość widoczna na ich pomarszczonych twarzach powoduje ciepło u mnie na sercu. Uwielbiam ten lokal.
- Och, panienko, my do panienki będziemy przychodzić dopóki śmierć nas nie rozłączy, że tak powiem. - mówi jeden z nich.
- Co w przypadku tego koczkodana może nastąpić już niebawem. - dodaje drugi. 
- Proszę nie słuchać tego pajaca, zazdrości mi wigoru, bo sam ma problemy z żoną.
- Ja przynajmniej mam żonę. - odpłaca się jego kompan. Widzę, że szatyn ma problem z utrzymaniem powagi. 
- Panowie, przecież panowie wiecie, że obu was kocham jak ojców i zawsze obu chętnie tutaj zobaczę. - mówię. Ich uśmiechy robią się jeszcze większe. - Ale palić moglibyście mniej. Obaj. Co będzie jak mi was zabraknie, bo papierosy zeżrą wam płuca? - pytam udając powagę.
- Nie możemy do tego dopuścić. - mówi poważnie jeden z nich.
- Absolutnie. Musimy to omówić. Przy szklaneczce szkockiej. - dodaje drugi.
- Bez papieroska tak? - pytam podejrzliwie.
- Ależ oczywiście królowo. - mówią i kłaniają się odchodząc do stolika. Kręcę głowa z rozbawienia.
- Uwielbiam to miejsce za takich ludzi. - mówię patrząc w ich stronę. Cisza jaka teraz zapada powoduje, że odwracam się w kierunku szatyna. Intensywnie się we mnie wpatruje. Gdybym była młodsza i nie miała rodziny, pewnie zaczęłabym teraz jakiś tani flirt. Mam ochotę się zaśmiać na to wyobrażenie. Kiedyś całkiem nieźle wychodziło mi flirtowanie. Teraz chyba nawet nie pamiętam jak to się robi.
- Dobrze zrozumiałem? Bianka jest właścicielką lokalu? - pyta z zainteresowaniem. Za dużo chciałby chyba wiedzieć. Tylko czy jest w ogóle jakiś powód żeby to ukrywać?
- Tak. - odpowiadam krótko i wracam do polerowania szkła. Widzę, że szatyn ma ochotę zadać kolejne pytanie ale nie pozwala mu na to blondyn siadający obok, a zaraz po nim cały bar zajmuje grupa wychudzonych facetów. Każdy inny. 
- Jesteś okropny Gregor. - mówi blondyn. - Nie powiedziałeś, że wybierasz się na piwo. - kontynuuje.
- Piję kawę. - zauważa szatyn.
- Dla nas po małym zimnym piwku. - odzywa się ten sam mężczyzna. - Jeśli można. - dodaje z uśmiechem, który nie schodzi mu z twarzy. 
- Już się robi. - mówię układając sobie kufle. - Zjecie coś? - pytam. 
- Nie, nie... My tylko na chwilkę... - mówią jeden przez drugiego. Szatyn wywraca oczami, bo doskonale wie co będzie za chwilę. 
- Chociaż... ja to bym coś zjadł. - mówi najmniejszy blondas.
- W sumie to ja też. - dodaje brunet koło niego.
- Ja zawsze jestem głodny więc chyba się złamię. - dodaje kolejny z nich.
- Tak, coś byśmy jednak zjedli. - podsumowuje najwyższy z nich. Śmiech to chyba naturalna reakcja w tym przypadku, czyż nie?
- Mamo Bianka chyba... - nastolatek zatrzymuje się w pół słowa kiedy widzi moich gości.
- Cześć, jak nos? - pyta brunet z tunelem w uchu.
- yyy... nic mu nie będzie. Tzn. nic mi nie będzie... tzn...
- Tobi powiedz kucharzowi, że potrzebne będzie jeszcze 5 steków. - mówię obracając go w swoją stronę. Nastolatek idzie do kuchni zostawiając mi na ladzie walkie-talkie. Słyszę ciche gaworzenie. Wiedziałam, że tak będzie. - Przepraszam na chwilkę. - mówię i wychodzę na górę. Dziewczynka szeroko się uśmiecha bujając się na boki oparta o barierki łóżeczka. - Ty to zawsze wiesz kiedy się obudzić. - mówię biorąc ją na ręce. Poprawiam jej sukieneczkę i schodzę na dół. To co widzę wzbudza we mnie zdziwienie jakiego dawno nie czułam. Będzie ciekawie...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak to jest jak się pięćset razy zmienia koncepcję. :/

Trzy razy kasowałam rozdział. 

Dlatego wyszedł powyższy gniot i dlatego dopiero dziś.

No i nie dotrzymałam obietnicy co do skokowej rodzinki.

W następnym o wiele więcej.

I rodzinki i akcji.

Felieton też wyszedł gniot więc muszę go poprawić. Może wieczorem mi się uda.

Przepraszam, buziaki :*