6. Bezmózgi troglodyta

~Innsbruck~

     Siadam przy blacie kuchennej wysepki w sporych rozmiarów mieszkaniu i obracam karteczkę w dłoni. "Mam spotkanie z klientem. Wrócę później. S." Rozglądam się po pomieszczeniu. Wszystko jest takie... zimne. Nowoczesne meble bez uchwytów, czerń i biel, granatowe dodatki... Kiedy wraca się do swojego mieszkania chce się czuć ciepło prawdziwego domu, a nie chłód sterylności. Tylko czym jest prawdziwy dom? Bo na pewno nie dwojgiem ludzi, którzy oprócz tematów zawodowych nie mają o czym ze sobą rozmawiać. Na pewno nie dwojgiem ludzi planującym ślub bez entuzjazmu i tej nutki podekscytowania. Bo przecież to najważniejszy dzień w życiu. Dom powinien pachnieć prawdziwym obiadem, a nie zamówionym sushi. Powinien być pełen ciepłych kolorów, a nie surowego dizajnu. No i powinien być wesoły. A tutaj? Gdyby nie chodzący telewizor cisza byłaby nie do zniesienia...

     Nalewam sobie wina do kieliszka i siadam przed wiszącym na ścianie cudem techniki. Właśnie leci jakaś głupia telenowela. Dlaczego głupia? Bo wszyscy w niej są tak naiwnie szczęśliwi. Jak Stefan, jak Thomas, jak mój brat... Dlaczego tylko nielicznym się udaje ta sztuka? Przełączam więc kanał na całodobowe wiadomości. Na ekranie pojawia się twarz mężczyzny po czterdziestce. Poważnego, skupionego na tym co ma powiedzieć. Ubrany w elegancki garnitur stoi na schodach w jakiejś sali konferencyjnej. Dziennikarka uśmiecha się do niego zalotnie. Tak, ten facet pewnie tak działa na każdą kobietę. Delikatnie się do niej uśmiecha odpowiadając grzecznie na jej pytania. I zastanawiam się skąd ja znam tego gościa? Gdzieś go już widziałem. Na pewno. Tylko gdzie?

- Jak Pan ocenia swoje szanse na otrzymanie tej nagrody? - pyta dziennikarka.

- Jestem bardzo wdzięczny za samą nominację do niej. Bardziej od statuetki cieszy mnie fakt, że działania na rzecz dokonywania niemożliwego w medycynie są coraz bardziej rozpowszechniane i doceniane w naszym kraju. Sukcesem dla mnie nie jest otrzymanie pieniędzy za odkrycie nowej metody pracy nad ludzkim mózgiem i naprawy go, ale to, że dzięki mnie tym tematem zaczynają interesować się najważniejsze instytucje w dziedzinie medycyny i katedry uczelni, które mają na swoim koncie Noblistów. - odpowiada mężczyzna. Ma w sobie coś co wzbudza szacunek i przykuwa uwagę. 

- Myśli Pan, że dalsze badania w tym kierunku są w naszym kraju możliwe? 

- Oczywiście, że tak. Jeśli tylko czegoś bardzo chcemy i trwale dążymy do tego celu, nic nie jest w stanie nam przeszkodzić. - odpowiada z pewnym uśmiechem na twarzy. 

- W takim razie, jeszcze raz serdecznie gratulujemy. - ściska mu dłoń. - Moim i Państwa gościem był najlepszy wśród neurochirurgów i najwybitniejszy wśród naszych naukowców, Profesor Aleksander Hellert. - kończy.

   Więc to jest ojciec Tobiasa. Teraz wiem skąd znam tą twarz. Tobi to jego mała kopia. I chyba to mu w sobie najbardziej przeszkadza. Bo jest tak samo ambitny, tak samo chce być najlepszy, tak samo skupia się na tym co kocha. I tak jak ja. Tylko, że chłopak przez tą ambicję swojego ojca został pokrzywdzony. Dlatego walczy sam ze sobą, ze mną, żeby nie być taki jak my. Żeby nie być skupionym na jednej rzeczy w swoim życiu, żeby nie przegapić przez swoją pasję tego co jest najważniejsze, żeby nikogo nie zranić i nie zostać sam.

    W głowie od razu pojawia mi się obraz Magdy. Ambity, przystojny mężczyzna mógł swobodnie zawrócić jej w głowie przed laty. Nie dziwi mnie, że go pokochała. Dziwi mnie, że nadal z nim jest. Prycham, bo o jakim tu małżeństwie mowa, skoro razem przebywają może kilkanaście dni w roku? A Ona mimo to za wszelką cenę chroni rodzinę. Podziwiam tą kobietę. Za dbanie o najważniejsze w życiu wartości. Tylko czy w jej wypadku ma to jeszcze jakikolwiek sens? W tym momencie powinienem spojrzeć na siebie i swój związek. Ja tak samo jak Magda chcę chronić najważniejsze dla mnie wartości. Chcę o nie zawalczyć póki nie jest za późno. Tylko czy sam dam sobie z tym radę? Czy ja w ogóle jeszcze tego chcę? Zwłaszcza teraz kiedy wiem, że jestem z kobietą, która nie da mi tego czego pragnę najbardziej i co najważniejsze z kobietą, która odbiega od mojego ideału. Znów muszę prychnąć. Do niedawna nie wiedziałem, że mój ideał istnieje i jest kimś innym niż Sandra. A teraz? 

- Znów za dużo myślisz Greg. - słyszę za sobą. Wzdycham. Czy taka powinna być reakcja faceta, którego narzeczona wraca do domu po ciężkim dniu pracy? Czy nie powinienem teraz przywitać jej uśmiechem, pocałunkiem i kolacją, a potem spędzić z nią resztę nocy? Odwracam głowę w jej stronę. Kładzie na blacie dwa pudełka z jakimś dziwnym daniem z kuchni, której nie rozumiem. - Głowa cię znowu rozboli. - dodaje rzucając torebkę na fotel obok telewizora, który wyłącza. Podchodzi do mnie i siada na moich kolanach okrakiem po czym bierze kieliszek i odstawia go na bok. - A ja mam inne plany na ten wieczór. - mruczy mi do ucha i całuje moją szyję. Moje ręce same kierują się na jej uda po czym zaciskają się na jej pośladkach. - Widzę, że ktoś tu się za mną stęsknił. - śmieje się wesoło i całuje mnie namiętnie. Dłońmi powoli rozpina guziki od mojej koszuli. Czy powinienem czuć coś więcej niż zwykły pociąg seksualny? Nie mam ochoty się uśmiechnąć, nie mam ochoty nic mówić. Właściwie to nie mam ochoty na nic. Tylko, czy mam prawo odmawiać własnej narzeczonej? Nie. I to, że znalazłem swój ideał kobiety nie ma tu najmniejszego znaczenia. Zwłaszcza, że ideał jest mężatką z dwójką dzieci. Właśnie dlatego zamiast powiedzieć, że nie mam nastroju, ochoty albo cokolwiek, zamykam oczy i znając ją na pamięć pozbywam się jej garderoby...

     

    Zapach kawy z ekspresu nie jest moim ulubionym zapachem. Tak właściwie to go nienawidzę. Jest taki sztuczny. Jak moje życie rodzinne. Przecież nie zmienię niczego na siłę. Nie zmienię nikogo tak, żeby tylko mi było dobrze. Wchodzę do kuchni i widzę jak blondynka kręci się wokół stołu w poszukiwaniu jakiejś kartki. Ma na sobie czarną bluzkę i tego samego koloru spodnie. Jedynym kolorowym akcentem jest wisiorek, który ode mnie dostała. Szafir w nim błyszczący powoduje, że kobieta dostaje trochę życia. Nie powinienem tak myśleć. Opieram się o ścianę i obserwuję jej poczynania. Wolałbym, żeby się uśmiechała, żeby rozpuściła włosy jak kiedyś i tak jak kiedyś zakładała zwiewne sukienki pokazując to co ma w sobie najlepszego. I nie, nie chodzi mi o biust, tylko o swoją dziewczęcość. Którą chyba straciła. Wolałbym, żeby smażyła teraz domowe naleśniki, żeby czuć było zapach herbaty owocowej, żeby wokół stołu goniły się dzieci...

- Wpadnij dzisiaj do mnie do pracy, to ustalimy od razu dietę na kolejny sezon. Będzie dzisiaj Heinz więc dopasujemy wszystko do twojego programu treningowego. - mówi wkładając kartki do sztywnej skórzanej teczki. - Bądź o 15:00.

- O 15:00 mam zajęcia z dzieciakami. 

- Miałeś mieć od 16:00. - mówi z wyrzutem.

- Mówiłem ci wczoraj, że organizuję im spotkanie z chłopakami z kadry. - przypominam.

- Musiałam skupiać się na czymś innym. - mówi z zalotnym uśmiechem. Całuje mnie i wychodzi z mieszkania. Po chwili dostaję smsa."To wpadnij o 13:00, będzie puste biuro ;)". Nie cieszy mnie to. Od przyszłego sezonu mam wrócić do czołówki. Skończyć pracę z dziećmi i wrócić do skakania. A żeby to zrobić nic nie może mnie rozpraszać. Nie mogę skupiać swojej uwagi na niczym innym. Jestem perfekcjonistą. Ambitnym i dążącym do celu choćby nie wiem co zawodowcem. W głowie słyszę ciepły choć pełen bólu i żalu głos, który trzy dni temu powiedział mi coś prawdziwego. Boleśnie prawdziwego. "Jeżeli ktoś oddaje całego siebie swojemu powołaniu, po co zakłada rodzinę? Prędzej czy później będzie musiał wybrać."Ja też będę musiał wybrać? Na razie nie zanosi się na to. W dodatku nie jestem już taki pewien czego chcę jak jeszcze kilka tygodni temu. 

~SV Inssbruck Bergisel~

- Jak ty z nimi wytrzymujesz? - podchodzą do mnie koledzy. - Oni zadają miliony pytań na minutę. 

- To tak samo jak ty Stefan. - zauważam zbierając karty wyników, które mieli wypełnić przy okazji treningu z dzieciakami. Brunet udaje oburzonego ale śmieje się po chwili.

- I jak ci tutaj? - pyta tym razem Michael.

- Wyjątkowo dobrze. - odpowiadam szczerze. - Tutaj czuję, że to co robię ma sens. - dodaję.

- A na skoczni nie ma? - pyta Manuel. Patrzę na niego przez chwilę i już mam coś powiedzieć kiedy słyszę krzyki chłopców. Odwracam głowę i doznaję szoku. Kłótnie to normalka wśród ambitnych chłopców ale nie spodziewałem się, że kiedykolwiek na treningu, w dodatku przy takich gościach się pobiją. Odciągam jednego z nastolatków, a drugiego odciąga Michael. Obaj mają zakrwawione twarze tylko jeden z nich ma rozwaloną wargę, a drugi nos. 

- Co tu się do jasnej cholery dzieje?! - wybucham. - Powariowaliście?! 

- Trenerze on jest jakimś niezrównoważonym psychicznie idiotą! Rzucił się na mnie bez powodu i zaczął bić! - woła ten z rozwaloną wargą.

- Ja?! Czy ty się słyszysz?! Wolałbym dotknąć obwisłej skóry Dolly Parton niż ciebie ty bezmózgi troglodyto! - wrzeszczy trzymany przeze mnie brunet. Miny moich kolegów są bezcenne. W życiu nie widziałem ich tak zaskoczonych.

- Naucz się używać normalnych słów, może ktoś cię w końcu polubi! - krzyczy blondyn.

- W dupie mam przyjaźń z kimś kto pilnie potrzebuje romansu ze słownikiem! - odkrzykuje brunet.

- Kretyn!

- Idiota!

- Frajer!

- Buloklep!

- Ja przynajmniej mam pozwolenie na siedzenie na belce!

- Zaraz ci wyprostuje te krzywe zęby!

- Spokój! - nie wytrzymuję. Musze coś z tym zrobić. - Jak wy się zachowujecie?! Obaj natychmiast do pielęgniarki, a ja dzwonię po waszych rodziców! - nie wiedziałem, że potrafię tak władczo podnieść głos. 

- Ale trenerze...

- Nie ma żadnego ale! Denis i Tobias do gabinetu, a reszta wraca do treningu, moi koledzy pokażą wam odpowiednią pozycję najazdową i sprawdzą jak wam to idzie. - mówię. 

- Co?! Ale ja też chcę! - buntuje się blondyn.

- Trzeba było o tym pomyśleć zanim zaczęliście sobie poprawiać urodę, idziemy. - mówię pokazują dłonią kierunek w jakim powinni się obaj udać. Odwracam się do kolegów. Są zaskoczeni. I nie wiem czym bardziej, czy tym co się dzieje na treningach czy moim zachowaniem. - Zrobicie to dla mnie? Markus powie wam co i jak, hmn?

- Jasne. - odpowiada pewnie Michi.

- Mogę pomóc ci w powiadamianiu rodziców. - oferuje się Manu. Unoszę brew w lekkim zwiątpieniu.

- Haha mama Tobiego jest od ciebie starsza i ma męża Casanovo. Zostaw ją dla Schlierego. - śmieje się Kraft.

- Hej, od niego też jest starsza i to bardziej niż ode mnie. - śmieją się ze mnie. To jasne. Bo jak to powiedzieli "gapiłem się na nią jak Stefan na pączka podczas sezonu" . Bardzo zabawne.

- Ale Schlieri lubi starsze. - zauważa z perfidnym uśmiechem Michi. 

- Spadajcie, ok? - odchodzę stamtąd, bo zaraz ja komuś przyłożę. Tylko po chwili sam się z tego śmieję. Bo to cholerna prawda. Od zawsze podobały mi się starsze kobiety i nic na to nie poradzę. A Magda... Cóż...

    Wchodzę do gabinetu pielęgniarki i widzę jak przykłada lód do ust blondyna, a na drugim łóżku siedzi brunet i patrzy w okno trzymając worek z lodem na nosie. Wzdycham. Wyzabijajcie się. Będę miał święty spokój.

- Denis ma tylko rozciętą dolną wargę, nic mu nie będzie oprócz lekkiego opuchnięcia. - mówi kobieta w białym fartuchu. - Ale ten gentlemen powinien jechać do szpitala. Obawiam się, że nos jest złamany. - mówi ze współczuciem. 

- Haha nawet bijesz jak baba. - śmieje się blondyn.

- Denis twój tata zaraz tu będzie. Markus przekaże mu, że będziesz mógł jechać z nim do Berlina, bo nie będziesz brał udziału w zawodach o Puchar Bergisel. - mówię poważnie.

- Ale trenerze ja tylko...

- Dlaczego uderzyłeś Tobiasa? - pytam podchodząc do blondyna.

- Spokojnie szedłem z chłopakami do szatni, po treningu ze Stefanem, a on podłożył mi nogę i się wywaliłem, do tego nazwał mnie ofiarą losu. - wyjaśnia blondyn.

- Dam ci jeszcze jedną szansę żebyś powiedział prawdę. - mówię obserwując uważnie chłopaka.

- Ale tak właśnie było. Chłopaki mogą potwierdzić. - kontynuuje.

- Wiesz dlaczego ci nie wierzę? - pytam. - Bo rano padało. I gdyby było jak mówisz, miałbyś brudne spodnie, a są bez skazy. - klepię go po kolanie. 

- Ale...

- Skończyłem rozmowę z tobą Denis. Tobias przestał wchodzić wam w drogę, praktycznie się nie odzywa i zawsze gra zespołowo niezależnie z którym z was jest w parze, dlaczego ciągle chcesz go w coś wciągać? - pytam. Nie odpowiada. Patrzy na swoje dłonie. - Przez te następne 2 tygodnie będziesz miał dużo czasu na przemyślenie swojego zachowania. Zastanów się też nad tym czym dla ciebie są skoki, drużyna i fair play. Jak wrócicie z Niemiec, wrócimy do tej rozmowy i zdecyduję czy możesz wystąpić na następnych zawodach. A teraz wyjdź na korytarz i poczekaj na ojca. - mówię wyraźnie. Nastolatek posłusznie wychodzi. Pielęgniarka uśmiecha się do mnie i widząc zamyślonego ale wpatrzonego we mnie bruneta również opuszcza gabinet.

- Jak na prawdę było? - pytam. Chłopak wzrusza ramionami. Siadam obok niego. - Twoja mama przyjedzie prosto do szpitala. Zawiozę cię do taty. Szybciej dowiemy się co z twoim nosem.

- Jedźmy do innego szpitala. - mówi cicho. - Proszę. - dodaje. Widzę, że coś jest nie tak. Że nie może sobie z czymś poradzić. Jeszcze gdyby tylko chciał ze mną o tym porozmawiać, byłoby super.

- Twój tata...

- Ojciec biologiczny. Na miano taty trzeba sobie zasłużyć. - wtrąca i wychodzi. - Będę czekał przy pana samochodzie. - dodaje zamykając za sobą drzwi. Co się dzieje Tobi?...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Z lekkim poślizgiem ale jest :)

W piątek będzie felieton i kolejny rozdział.

A następny dopiero po Świętach :)

Buziole :*